Adrianna Mańska

Dlaczego postanowiłeś/łaś zająć się harcerstwem i od jak dawna to robisz?

Wstąpiłam w trzeciej klasie szkoły podstawowej do gromady zuchowej. Zrobiłam to, ponieważ
widziałam harcerzy na różnych wydarzeniach, np. na koncercie, a poza tym kiedyś będąc z rodzicami
na wakacjach mieszkaliśmy obok obozowiska i zawsze ciekawiło mnie, co tam sie dzieje. Do tego
doszedł dobrze przeprowadzony nabór i gromada, z której nie chciało sie odchodzić. Później do
drużyny harcerskiej wstąpiłam w piątej klasie szkoły podstawowej.

Dlaczego warto wstąpić do harcerstwa?

Po pierwsze: gdybym nie była harcerka, to przez całe wakacje nieziemsko bym sie nudziła, bo kolonie
za tysiące mnie nie pociągały. A tak latem zawsze jest co robić z drużyną. Po drugie: dzięki harcerstwu
utrzymałam przyjaźnie z osobami, z którymi inaczej straciłabym kontakt. Więź z moja najlepsza
przyjaciółka uratowało harcerstwo. Dlatego z ludźmi z drużyny ciągle można cieszyć się wspólnie
spędzonym czasem i nawiązywać prawdziwe przyjaźnie na całe życie. Po trzecie: to dość dziwny
powód, ale mój aktualny chłopak tez jest harcerzem i to właśnie wspólne hobby poniekąd nas
połączyło. Dlatego w harcerstwie można tez szukać miłości. Po czwarte: to jest dla mnie chyba
najważniejszy przyczyna. Całe moje towarzystwo, znajomi są skupieni przy harcerstwie. Gdy razem
siadamy w harcówce przy świeczkach czuję, że są to dla mnie najszczęśliwsze chwile i że mam przy
sobie ludzi, z którymi wciąż uczę się śmiać, szaleć, ale i płakać. I nie muszę udawać kogoś kim nie
jestem bo doskonale sie rozumiemy. Dlatego polecam harcerstwo dlatego że to nic innego jak ludzie i
wspomnienia.

Jakie było najambitniejsze/najciekawsze wyzwanie w twojej harcerskiej karierze?
Właściwie jako takich pojedynczych zdarzeń, które były dla mnie niesłychanie trudne czy ciekawe
było dużo, ale trudno jakieś wybrać... Kiedy byłam mała harcerka trudno było mi nawet porozmawiać
z drużynową, bo byłam nieśmiała i przychodziło mi to z trudem... Nie będąc doświadczona w
wystąpieniach publicznych musiałam przeczytać czytanie w kościele na najważniejszej mszy dla
parafii przed władzami miasta mając 12 lat. Kiedy juz przeszłam tę barierę, pojawiały się zadania
coraz ambitniejsze, jednak każde na swój sposób było ciekawe i rozwijające... Zawsze ambitne było
dla mnie organizowanie dużych zbiórek, biwaków chociaż nigdy nie robiłam tego sama. Natomiast
najciekawsze było wszystko co związane z obozami. Nigdy nie zapomnę nocnych gier terenowych,
pionierki, z która tez różnie sobie radziłam. Poza tym ciekawym doświadczeniem były wydarzenia w
mieście, np. drogi krzyżowe ulicami miasta, akcje zarobkowe przy kościele. Każde zadania na swój
sposób wymagało ode mnie poświęcenia i dawało mi nowe doświadczenie, które wspomagam do
dziś.

Czy przytrafiła Ci się jakaś zabawna historia związana z harcerstwem?
Moja najzabawniejsza historia przydarzyła mi sie na pierwszym biwaku, gdy byłam świeżo upieczona
małą jedenastoletnią harcereczką wśród starszych, nieznających mnie jeszcze druhen. Po południu,
gdy już się ściemniało miałyśmy wyjść na grę terenowa po okolicznych łąkach i laskach. W moim
patrolu oprócz mnie były jeszcze dwie koleżanki w moim wieku, które tez były nowe i umiały tyle co
ja, czyli w tym przypadku niewiele. Zostałyśmy wypuszczone jako ostatni patrol, gdy było już zupełnie
ciemno.
Dostałyśmy do ręki kompas z poleceniem, aby poruszać sie przy jego pomocy i odszyfrowywać
kolejne wiadomości, które powiedzą nam gdzie iść. Żadna z nas nigdy nie miała kompasu w rękach, a
szyfrów jeszcze nie znałyśmy. Oprócz tego padał deszcz, który przemoczył niektóre kartki i juz po
pierwszym punkcie nie wiedziałyśmy, gdzie dalej iść. Nagle niewiadomo jak mając tylko jedną słabą
latarkę wpakowałyśmy sie w sam środek mokrego bagna, w którym zaczęłyśmy sie zapadać... biegnąc
co tchu w końcu udało nam się wybiec na skraj łąki, gdzie w pobliżu zaczynał się las. Tam kierując się
w stronę światła (nie miałyśmy innych wskazówek) wreszcie dotarłyśmy do wsi, a później spowrotem
do szkoły. Okazało się, że nikt nie zauważył że nas nie ma i wszyscy myśleli, że każdy patrol juz wrócił.
Na dowód tego, co przeszłyśmy, pokazałyśmy obłocone do samych wywijek buty.

Z czego jesteś dumna jako harcerka?
Jako harceka jestem dumna z tego, że mogę szerzyć wśród młodszych dziewcząt dobre nawyki i styl
życia, którego nauczyłam sie od starszych i którym sama żyję. Kiedy porównuję siebie do niektórych
rówieśników stwierdzam, że harcerstwo uchroniło mnie przed większością problemów, jakie
młodzież napotyka wokół siebie w dzisiejszych czasach. Jestem dumna z tego, że w weekendy nie
czołgam sie pijana przygryzając papierosa po kolejnej imprezie, a tę sama ,,przyjemność'' o ile można
to tak nazwać, daje mi chwila z przyjaciółmi przy dźwiękach gitary w typowo harcerskim klimacie.
Jestem dumna, że gdy ubiorę mundur i przejdę przez miasto, to inni dziwnie sie na mnie patrzą. Bo ja
mam coś wartościowego, co robie w życiu i mogę się tym pochwalić, bo przyniosło mi to tylko to co
dobre, a inni nie mieli takiego szczęścia, żeby ktoś ukształtował im charakter w taki sposób, jak mi
zrobiła to moja drużyna i przyjaciele. Jestem dumna z tego, że gdy mówię, że jestem harcerką, to
uśmiecham się i mogę śmiało powiedzieć, że nie zmarnowałam przy tym ani jednej chwili, a teraz
mam ze sobą potrzebny bagaż doświadczeń.